Zaterdag 24 mei stonden we op een verjaardagsfeestje. Op het moment dat het gezamenlijke cadeau werd aangeboden braken mijn vliezen. We zijn toen naar het IJssellandziekenhuis gegaan. Ik werd overgeplaatst naar het EMC omdat ik nog geen 32 weken zwanger was, daar kreeg ik weeënremmers. Na 3 dagen was ik precies 32 weken zwanger en werd ik weer overgeplaatst naar het IJssellandziekenhuis.

Daar kreeg ik een half uur na aankomst weeën. In de avond om 23.02 uur werd Ruby geboren, om 23.15 uur kwam Lily.

Emma

Welkom thuis, dappere Emma

Op 4 mei werd onze lieve dochter Emma geboren – veel te vroeg, met slechts 31 weken en 3 dagen. Wat volgde, was een indrukwekkende reis vol zorgen, hoop, kracht en vooral bewondering.

Van Goes naar Rotterdam, weer terug naar Goes… en opnieuw naar Rotterdam. Daarna bracht onze weg ons naar Bergen op Zoom, waar we bleven tot het magische moment: de thuiskomst.

Vanaf dag één liet jij al zien wat voor een krachtig meisje je bent. Elke dag verraste je ons met jouw doorzettingsvermogen, je groei, je ontwikkeling. Je trotseerde elke uitdaging met een wilskracht waar wij diep respect voor hebben. Emma, jij bent een echte strijder. Een stoere, sterke meid met een verhaal dat nog maar net begonnen is.

Lena

Op 24-05-2025 zijn wij trotse ouders geworden van onze prachtige dochter Lena.
Ze is geboren met 30 weken en 5 dagen.
In mijn zwangerschap heb ik de diagnose borstkanker gekregen. Toen ik thuiskwam van de 2e chemokuur begon ik heel hevig te bloeden vanwege een laag liggende placenta. We zijn gelijk naar het ziekenhuis gegaan, waar we net op tijd aankwamen. Daar bleek dat mijn placenta loskwam. Na een spoedkeizersnede kwam daar onze mooie dochter te wereld.

Zaïre

De afgelopen 2 jaar zijn een rollercoaster aan emoties geweest voor ons als gezin. We zijn een samengesteld gezin die nog een kinderwens hadden. Helaas mondde onze eerste poging in juni 2023 uit op een miskraam. Ons geluk kon niet meer op toen we direct hierna weer in verwachting bleken.

Deze zwangerschap was vanwege prematuur gebroken vliezen alles behalve fijn. Vanaf de 19e week leefden we in onzekerheid aangezien de baby nog lang niet klaar was om geboren te worden. Uiteindelijk hebben we dit, met zelfs een wekenlange opname in het ziekenhuis, nog 10 weken kunnen rekken. Met 29 weken is onze eerste zoon Joah met een spoedkeizersnee gehaald op 8 maart 2024. Helaas had hij door de langdurig gebroken vliezen onrijpe longetjes en was zijn herstel op de neonatologie van het Sophia kinderziekenhuis en het Maasstad ziekenhuis één van een hele lange adem. We verbleven dan ook met z’n allen in het Ronald Mc Donaldhuis en later konden we gelukkig inroomen. Toen we na 14 weken eindelijk naar huis mochten kon ons geluk niet op.

Groot was onze verassing wel dat we hierna al gauw weer in verwachting waren. Dit was een dubbel gevoel na wat we allemaal nét doorstaan hadden. We waren dan ook extra voorzichtig om een tweede vroeggeboorte zoveel mogelijk te “voorkomen” uiteraard zoveel als dat kan. Het leek allemaal goed te gaan, ik liep voor de controles in het ziekenhuis en werd nauwlettend in de gaten gehouden. Tussendoor probeerden we zoveel mogelijk te genieten van onze kleine verassing en zoveel mogelijk dingen te plannen waar we de vorige zwangerschap niet van hadden kunnen genieten zoals het maken van een vakantie, het plannen van een fotoshoot en een leuke babyshower met familie en vrienden. Helaas bleek op de groeiecho met 28 weken dat de kleine niet meer zo goed groeide. Een oorzaak was er echter niet. Veel controles later en een korte opname verder is, wederom met een spoedkeizersnee, met 30 weken onze Zaïre geboren op 11 februari 2025.

Nog geen jaar later zitten we dan weer in dezelfde rollercoaster. Nu gelukkig wél met de ervaring dat het wel degelijk goed kan komen. Het is gek, zowel in het Sophia als Maasstad ziekenhuis kom je veel bekenden tegen die voor zowel Joah als Zaïre hebben mogen zorgen, tegelijkertijd geeft het ons een super fijn en vertrouwd gevoeld.
Op de foto’s gemaakt door de lieve fotografe Esther ontmoeten ze elkaar dan ook voor het eerst Joah en Zaïre, geboren met 29 en 30 weken, 11 maanden na elkaar.
Onze jongste spruit Zaïre maakt het goed en heeft het geluk dat hij nog even wat langer heeft mogen groeien in m’n buik. Dat zie je ook wel aan de stappen die hij maakt, hij doet alles op z’n eigen kracht. Zonder beademing en af en toe al aan de borst of de fles. Hij heeft gewoon nog even wat tijd nodig om te groeien.
Super trots zijn we op onze kleine sterke jongens en blij dat dit zo mooi vastgelegd is door Esther en stichting Earlybirds. We kijken er naar uit om snel thuis te zijn met ons gezin.

Owen

In mei raakte ik (Jolinda) zwanger van ons eerste kindje, we waren dolgelukkig. De zwangerschap verliep goed. De baby groeide en was altijd druk in beweging. Ook liet het zich altijd mooi zien op de echo’s en we waren altijd blij om hem/haar weer even te mogen zien.

Op 5 december begon de dag met buikkrampen, vannacht was ook wat rommelig geweest, maar nu waren ze meer aanwezig. Ik was vandaag 32+4. Dat zullen wel voorweeën zijn dacht ik nog, dat past goed bij dit termijn. Na een drukke dag werden ze om 17:00u toch vervelend en pijnlijker, waarop ik ze maar ging timen. De krampen kwamen regelmatig en ik zei tegen mijn man: zullen dit dan weeën zijn? Het was tenslotte mijn eerste kindje. Nadat ik de verloskundige gebeld had, was ze er snel en bleek ik al 4cm ontsluiting te hebben. Snel met mijn man Patrick naar het Beatrix ziekenhuis in Gorinchem, waar plek was. Toen we aankwam, stond de kamer vol met personeel. De CTG, werd aangesloten, een infuus werd geplaatst, er werd naar de baby geluisterd en er werd geprobeerd om de bevalling uit te stellen. Maar dit mocht niet meer baten, het zette door en het werd na een paar uur duidelijk dat de baby komt. Alles ging zo snel, dit was wel het laatste waar we aan gedacht hadden. Gelukkig lag de baby bij de laatste echo (30 weken) al goed, dus kon ik natuurlijk bevallen. Op 6 december om 01:30u werd onze lieve zoon Owen geboren. Na 3 minuten op mijn borst moest hij mee in de couveuse en ging mijn Patrick met hem mee. De volgende dag mocht hij voor het eerst bij ons buidelen en liet hij meteen zien hoe sterk hij is. Na 1 dag mocht Owen namelijk van het zuurstof af. Hij maakt mooie stapjes. Hij houdt zich goed warm, groeit goed en ligt ondertussen in een wiegje. We zijn mega trots en hopen snel naar huis te kunnen. We kunnen niet wachten om samen met de kleine echt te gaan genieten op ons eigen plekje.